Uwaga Gospodarza (J 2,10) wskazuje na to, że jeżeli chodzi o przyjemności ziemskie, prawie zawsze następuje pewne ich „stępienie”. Im częściej ich doznajemy, tym mniej je odczuwamy. Przyjmując nowości, odmierzamy je przez element zaskoczenia, którego później już zabraknie. Następuje więc spadek doznawania czysto światowych przyjemności, zarówno cielesnych, jak i duchowych, które nie prowadzą do Boga, nie otwierają się ku Niemu. Człowiek zadowala się w tych ostatnich w końcu wszystkim, co jedynie go rozprasza i nie otwiera mu perspektywy na Boga.
W przeciwieństwie do nich dary Boże odbierane są jako coraz piękniejsze. Przyjmując je prawdziwie, nie stwierdzamy jednocześnie, że wczorajsze dary były mniej piękne od dzisiejszych. Zdolność przyjmowania oraz pragnienie przyjmowania stale wzrasta, lecz nie można ich ze sobą porównać. Wzrastanie znajduje się jedynie w Bogu, nie można go czasowo relatywizować.
(Johannes I, s. 219)
Category: Varia (Page 1 of 2)
„Tak” chrześcijanina prowadzi go przez świat ku Bogu. Jego byt naznaczony jest też historyczną obecnością w konkretnym czasie, konkretnym miejscu, w którą każdy zostaje wprzężony. Istnienie świata jest prawdą, nawet jeśli kondycja tego świata składałaby się z samych kłamstw i unikałaby wszelkiego włączenia się do chrześcijaństwa: jako prawda istnienia wskazuje jednak bezpośrednio na Bożą rękę. Może się zdarzyć, że prawda wskazuje najpierw na nieprawdę w kondycji świata, na fałszywych proroków i sytuacje, na niebezpieczeństwa, które wywołane zostały przez myślenie człowieka, na problemy, które zostały narzucone przez technikę i jej przyszłość, a dla świata są coraz ważniejsze. Rozwiązania tych problemów muszą 
zaś zostać wypracowane przez człowieka. Chrześcijanin, który w modlitwie ma przed oczami nieporównanie większy świat miłości Boga, musi jednak nauczyć się rozpoznawać Boga w takim właśnie świecie. Powinien dostrzegać tę jedyną prawdę pomimo wszystkich zasłon, czy przez wszelkie zakłamania. Musi zdawać sobie sprawę, że jako modlący się w samotności, z zamkniętymi oczami, doświadcza Boga ni mniej, ni więcej właśnie w zadaniach, które świat przed nim stawia. Bóg przemawia do nas, musimy tylko znaleźć odpowiednie miejsce, gdzie jesteśmy w stanie usłyszeć Jego głos. Bóg kieruje swoje Słowo osobiście do nas; zwraca się do nas osobiście jako Słowo, lecz słuchając osobiście musimy zatroszczyć się o to, aby również współcześni mogli je usłyszeć. Dokonamy tego najlepiej, gdy nasza postawa będzie świadczyła o tym, że usłyszeliśmy Słowo oraz gdy zostaniemy odnalezieni na drodze, która prowadzi prosto ku Bogu.
Słowa Chrystusa wydają się być dla świata paradoksem, Jego przykazania przeciwstawiają się temu, co człowiek uważa za mądre i przynoszące korzyści. Pan nie przekazał światu, który jest niewierzący, swojego Słowa w sposób bezbronny, w świecie tym założył bowiem swój Kościół. Kościół ma otwierać się ku światu, ma nawet szeroko otwarte drzwi na świat, aby świat mógł przystąpić do tego, co jest Przenajświętsze u Boga. Tam, gdzie obchodzi się tajemnicę Chleba i Wina.
Bóg nie zbudował swojego Kościoła w ten sposób, aby był dostępny jedynie dla nielicznych wybrańców, dla żyjących w czystości wiary, lecz jako miejsce powszechne, publiczne, blisko ulicy, obok którego każdy przechodzi i gdzie każdy może wstąpić, jeśli tylko tego zapragnie. Na zewnątrz znajduje się wyparcie wszelkiej wieczności, we wnętrzu zaś przyjęcie wszystkiego, co przemija do świata Boga nieskończonego. W ten sposób Kościół staje się miejscem spotkania między Panem i grzesznikiem, miejscem światowym: miejscem gromadzenia się chrześcijan, które widoczne jest też dla innych i które ma być przestrogą. Sami chrześcijanie otrzymują w czasie nabożeństwa, w czasie słuchania słowa oraz w modlitwie przestrogę bycia ze swej strony przestrogą dla świata. Muszą ukazywać, co otrzymali, wyjawiać żywą tajemnicę, która ukryta została w nich. W naśladowaniu muszą urzeczywistniać w sposób widoczny wyjątkowe wezwanie Pana, wiele razy, dzień po dniu.
Jesteśmy dotkniętymi, zranionymi przez Słowo. Nie potrafimy już, nawet gdybyśmy tego chcieli, żyć poza Słowem. Słyszymy to Słowo w Kościele. W Kościele, jakim przeżywa go kapłan czy osoba świecka, zawiera się wiele elementów niezmiennych, które obecnie stoją w sprzeczności z duchem modernizacji. Gdy próbujemy ujrzeć i zrozumieć je wszystkie oczami miłości, wtedy odkrywamy, że to, co w Kościele jest niezmienne, pochodzi od Słowa i jego ponadczasowości. A naszą winą jest, że oddalenie między Słowem a nami stało się tak duże.
Fragmenty książki Der Mensch vor Gott (Człowiek przed Bogiem), s. 62-66, tłum. własne.
Zdjęcia: pixabay
W swych szkicach autobiograficznych (Aus meinem Leben) Adrienne von Speyr opisuje spotkanie z rodziną listonosza, podczas której pierwszy raz w życiu mogła porozmawiać z kimś o katolikach.
Było to pewnego czerwcowego dnia, kiedy tuż po opuszczeniu murów szkoły złapała ją burza. Jedna z koleżanek imieniem Nadine, mieszkająca tuż obok, zaprosiła ją do swego domu. Spędzając czas w kuchni razem z jej rodziną, von Speyr podziwiała spontaniczność domowników oraz bezpośredni dostęp dzieci do rodziców, czego nie znała z własnego domu. Ojciec koleżanki był listonoszem, „prawdziwym listonoszem, takim samym jak ten, który przynosił nam listy i paczki” – wspomina Szwajcarka. Cała rodzina opowiadała sobie różne historie i rozmawiała ze sobą „jak starzy przyjaciele” .
Nagle ktoś powiedział: „To jest tak złe jak Msza [la Messe]”, ale ojciec Nadine wyjaśnił, że powinno się powiedzieć: „Tak złe jak zaraza [la peste]”. Wtedy mała Adrienne zapytała, czym jest Msza. Odpowiedziano jej, że to katolickie nabożeństwo. „W tamtym momencie zapomniałam o wszystkim: filiżance na stole, cukrze na chlebie oraz nieco nierealnej obecności prawdziwego listonosza w jego własnej kuchni. Zaczęłam prawie krzyczeć z radości: Jesteście katolikami!” – czytamy we wspomnieniach. „Dzięki Bogu nie – odrzekł listonosz – ale to konieczne, by ich rozumieć oraz nie drwić z ich Mszy” .
Adrienne pisze, że potem zadawała mu pytanie po pytaniu (także o księży: „Nie mają żon, ale to ich sprawa” – usłyszała), on zaś odpowiadał „z autorytetem prawdziwego listonosza”. Na pytanie o to, dlaczego protestanci nie mają Mszy, ojciec Nadine odpowiedział, że to dlatego, że nie umieją już śpiewać, stali się srodzy, a samodzielne śpiewanie hymnu, bez księdza, nie jest Mszą.
Mistyczka wspomina, że wracała do domu wzdłuż pola mokrych stokrotek, będąc tak szczęśliwą, że nawet później, po powrocie do domu i spotkaniu z Helen, postanowiła zachować to wydarzenie tylko dla siebie, nikomu o nim nie mówiąc.
Od tamtej pory wydawało jej się, że burze są po to, „aby otwierać nowe perspektywy, nadawać życiu jeszcze silniejszego uroku”. Często spogladała w niebo, wyglądając ciemnych chmur, które były dla niej jak obietnica.
Nigdy więcej nie spotkała rodziny listonosza, nie miała takiej potrzeby. Sądzi jednak, że powiedział jej wszystko, co mógł.
Opr. i tłum. M.Ż.
Zdj. pixabay
Panie, błogosław wszystkim chorym; wszystkim, którzy wiedzą lub czują, że zachorują, wszystkim, którzy cierpią i tym, którzy muszą wkrótce umrzeć. Nie błogosław ich jednak tylko po to, aby zdołali przetrwać; pobłogosław ich także, aby nauczyli się wytrwać dla Ciebie i ujrzeli łaskę w swym cierpieniu. Pokaż im, że każde cierpienie nabiera sensu przez Twoje cierpienie na Krzyżu, sensu, który Ojciec przyjmuje w jedności z Twoim cierpieniem i wykorzystuje dla odkupienia świata. Pokaż im, że ból i choroba staną się owocne, jeśli zechcą cierpieć w Twoje Imię, że możesz ich użyć, aby pomóc innym w dźwiganiu ich brzemion, aby stworzyć przejezdne trakty, nie do pokonania w żaden inny sposób. Daj im nie tylko siłę i odwagę; daj im też cierpliwość. Wreszcie, obdarz ich, Panie, miłością do cierpienia, którego się od nich wymaga, tą miłością, która może wypłynąć tylko z Twojej miłości i która tylko wraz z Twoją miłością może przynieść owoce, nawet jeśli te owoce pozostaną przed nimi zakryte, nawet jeśli nie wiedzą dokładnie, do czego chcesz wykorzystać łaskę wypływającą z ich cierpienia. Dzięki swej łasce spraw, aby w chorobie promieniowali taką miłością, która wywoła skutki u innych, aby ich cierpienie przeżywane, być może, na oddziale szpitalnym, mogło służyć przemianie cierpienia innych, pokazaniu pielęgniarkom i lekarzom, którzy mają z nimi do czynienia, czegoś, czego wcześniej nie znali, ukazaniu w nowy sposób sensu życia i śmierci odwiedzającym ich ludziom. Obdarz ich takim wzrostem w Tobie, że ostatecznie z wdzięcznością przyjmą wszystko jako wychodzące z Twojej ręki i dostrzegą w każdym bólu coś, co przewyższa wszelki ból: Twoją łaskę. Amen.
Cyt. za: Hans Urs von Balthasar, Erster Blick auf Adrienne von Speyr, tłum. M.Ż. Oryginał wydany za zezwoleniem władz kościelnych; angielska wersja, którą dołączam poniżej, również opublikowana została za zgodą Kościoła.
Poniżej zamieszczam ostatni akapit rozdziału Ojciec i Kościół z książki pt. Oblicze Ojca. Może to być piękna, kojąca medytacja o miłości Ojca, ostatecznym przeznaczeniu Kościoła i każdego człowieka, zachęta do modlitwy, do miłości, nadziei i wiary. Jak to bywa z tekstami Adrienne von Speyr – nawet ten krótki fragment wymaga zatrzymania i wyciszenia. Zamieszczam go, ponieważ książka jest już od dawna niedostępna, a szkoda, by te piękne teksty pozostały zapomniane…
Jeżeli człowiek zastanawia się poważnie nad swoim życiem, to widzi: jak ulotne są jego dni, jak daremne są jego starania; i jeżeli mimo wszystko usiłuje niezmiennie trwać myślą przy Bogu i na modlitwie – to pociesza go wiedza, że stara się w ziemskiej przestrzeni Kościoła realizować to, co od wieków udaje się mieszkańcom nieba, i że przez to jego przemijający czas zyskuje miejsce w czasie wiecznym Ojca. Ojciec od chwili stworzenia aż do końca świata zajmuje się przygotowaniem nieba dla ludzi, cały czas swój akt stworzenia wprowadza w odkupienie i uwielbienie. To pozwala ludziom rozpoznać, że swe życie stworzeń w jego przejściowym ruchu do nieba winni interpretować nie inaczej, jak tylko jako przypowieść tego, co kiedyś będzie ich czekać u Ojca. Jeżeli dotrą wówczas do celu, to znajdą tam nie tylko nie do utracenia ogląd miłości Trójjedynej, lecz także doskonały Kościół, który na ziemi wzrastał w tym kierunku, oraz tamto spojrzenie Ojca, jakie zawsze spoczywało na nim i na wieki spoczywać będzie. W takim oglądzie Kościoła zagwarantowana jest jedność między czasem przemijającym i wiecznym. Wzrok otwiera się wówczas na rzeczy doskonałe, a ktoś kontemplujący ten ogląd zrozumie w końcu również doskonałość Kościoła ziemskiego, którego oblicze – z powodu własnych i cudzych grzechów – jawiło mu się mocno zamazane. Stopniowe widzenie i rozumienie stanie się w niebie widzeniem i rozumieniem doskonałym, które wstecznie odbije się na Kościele w tym świecie; wielkość tego widzenia i rozumienia zostanie jeszcze powiększona przez kontemplację Boga Trójjedynego i prowadzenie przez Ojca całego dzieła zbawczego Syna, tak że wiele rzeczy, które na ziemi jawiły się niezrozumiałe, teraz objawiają się w Bożej prawdzie jako pełnia najdoskonalsza.
Adrienne von Speyr, Oblicze Ojca, tłum. ks. K. Wójtowicz CR, Wydawnictwo ALLELUJA, Kraków 1999, s. 94-95.
Od wydawcy: Oblicze Ojca to jedenaście „odsłon”, w których szwajcarska lekarka, wizjonerka i stygmatyczka, odsłania rąbek tajemnicy Ojca, jakiej sama doświadczyła w mistycznych przeżyciach. Krok po kroku – od stworzenia poprzez wcielenie, krzyż, zmartwychwstanie, ustanowienie Kościoła, aż po życie wieczne – autorka wprowadza czytelnika w między osobowe relacje Trójjedynej Miłości ze szczególnym uwzglednieniem optyki Ojca. Ukazuje najgłębsze zjednoczenie Syna z Ojcem w dziele zbawienia człowieka; przedstawia, jak we wszelkich aktach ziemskiego życia wcielonego Słowa był obecny w sposób niezbywalny Bóg Ojciec, wypowiadający wieczne słowo miłości względem ludzi.
Poniżej zdjęcia L’Osservatore Romano ze wzmianką na temat rzymskiego sympozjum Kościelna misja Adrienne von Speyr z 1985 r. oraz wypowiedzią Jana Pawła II. Przepraszam za jakość, zostały zrobione wiele lat temu telefonem starszej generacji.
Poniżej zamieszczam włoski tekst pobrany ze stron Watykanu.
DISCORSO DI GIOVANNI PAOLO II
AI PARTECIPANTI AL CONVEGNO
SULLA PERSONALITÀ DI ADRIENNE VON SPEYR
Sabato, 28 settembre 1985
Signori Cardinali,
Signor Professore,
Reverendi Padri.
Sono felice di accogliervi al termine del vostro convegno sulla personalità di Adrienne von Speyr, dottoressa d’origine svizzera che ha cercato la verità cattolica con tanto ardore, fino alla sua conversione avvenuta nel 1940.
1. Uno sguardo al programma del vostro incontro mi ha permesso di vedere che ciascuno di voi ha apportato un contributo qualificato al delicato lavoro di approfondimento e di discernimento dell’esperienza spirituale e degli scritti di Adrienne von Speyr. Nell’ambito di questo amichevole incontro, so che voi non vi attendete da me un giudizio che proviene dall’autorità che ricopro. Tuttavia mi congratulo per il vostro lavoro. Avete cercato insieme di delineare meglio l’azione misteriosa e impressionante del Signore in un’esistenza umana assetata di lui. Dicendo questo – forse perché Adrienne von Speyr è svizzera – penso alla meravigliosa storia della mistica reno-fiamminga del XIII e soprattutto del XIV secolo. Sta a voi poter dire se queste vette della teologia mistica sono state raggiunte da questa fervente convertita. Sono lieto infine perché la Chiesa ha sempre bisogno di proporre un esempio di laici molto radicati nella loro vocazione socio-professionale e allo stesso tempo immersi in Dio. Non è questo che Eckhart insegna ai suoi discepoli: “Tutto ciò che Dio ti domanda nel modo più pressante, è di uscire da te stesso . . . e lasciare che Dio sia Dio in te” (cf. Eckhart, Trattati e Sermoni)? Si potrebbe pensare che separandosi dalle creature, la mistica tralasci i suoi fratelli uomini. Lo stesso Eckhart afferma, al contrario, di essere loro meravigliosamente presente, al solo livello in cui li si possa incontrare veramente, cioè in Dio.
2. Esprimo poi i miei auguri ai membri della Comunità Saint-Jean, frutto di una profonda ispirazione di Adrienne. Ella aveva una predilezione per “il discepolo che Gesù amava” e lo vedeva come l’ultimo e il più profondo interprete del mistero di Gesù, dell’amore del Padre per il mondo, del ruolo dello Spirito Santo di introduttore perfetto nella luce piena della rivelazione del Padre e del Figlio. Adrienne ha penetrato molto vivamente la profonda comunione di fede e di cuore tra la Madre di Gesù e il solo apostolo rimasto con lei ai piedi della croce. Ella vi vedeva l’origine verginale della Chiesa, di quella Chiesa che doveva essere affidata a Pietro. Che questa spiritualità, intensamente vissuta, da Adrienne von Speyr, vi aiuti a incarnare sempre meglio la vostra preoccupazione di vita evangelica ed ecclesiale nelle realtà del mondo contemporaneo!
3. Voi mi permetterete di salutare in modo del tutto particolare il Signor Professore Hans Urs von Balthasar. A lui presento le mie felicitazioni e i miei auguri per il suo 80° compleanno e lo ringrazio ancora una volta per il suo immenso lavoro teologico, come avevo fatto l’anno scorso consegnandogli il premio dell’Istituto Paolo VI.
E invoco di tutto cuore sugli organizzatori del colloquio e su tutti i partecipanti l’abbondanza delle grazie divine.
Jan Paweł II
— [Adrienne] miała upodobanie w „uczniu, którego Jezus miłował”, i widziała w nim mającego ostatnie słowo, najgłębszego wyraziciela tajemnicy Jezusa, miłości Ojca dla świata, roli Ducha Świętego, doskonałego przewodnika, wprowadzającego w pełnię światła objawienia Ojca i Syna. Adrienne wniknęła w głębię komunii wiary i serca pomiędzy Matką Jezusa i jedynym Apostołem, który trwał z Nią u stóp krzyża. Widziała tu jakby dziewiczy początek Kościoła, tego Kościoła, który miał zostać powierzony Piotrowi.
— Oby tak dogłębnie przeżyta przez Adrienne von Speyr duchowość pomogła nam, abyśmy lepiej wcielili w życie usiłowania życia odpowiadającego Ewangelii i Kościołowi wewnątrz danych dzisiejszego świata.
W dniach 27-29 września 1985 r. odbyło się w Rzymie pierwsze sympozjum poświęcone eklezjalnej misji Adrienne von Speyr (miały miejsce jeszcze dwa – w setną rocznicę jej urodzin w 2002 r. oraz pięćdziesiątą rocznicę śmierci w listopadzie 2017 r.). Papież Polak w skierowanym do uczestników słowie dostrzegł głęboko Janowy charakter jej dzieła.
Tekst zamieszczono w L`Osservatore Romano z września 1985, nr 9.
Hans Urs von Balthasar
— Nie mogę rozpocząć, nie zwracając uwagi na to, że moje dzieło jest tym, czym jest, tylko w łączności z dziełami innych. Należy wymienić choćby dwa najważniejsze. […] Erich Przywara. […] Jeszcze bardziej decydujący jest związek z nieopublikowanym w wiekszości dziełem Adrienne von Speyr, którego powstawanie obserwuję od roku 1940, które systematycznie wydaję, i z którym moje ksiazki współbrzmią, jeśli chodzi o temat i wydźwięk.
Źródło: O moim dziele, s. 16-17.
— Na drugim miejscu znajduje się moje wydawnictwo. Ma się w nim wyrażać duch Johannesgemeinschaft. Publikowana jest w nim przede wszystkim ogromna spuścizna Adrienne von Speyr. Te prawie 50 tomów to być może „moje” największe dzieło życia. Wśród nich znajduje się 12 tomów, które na razie nie trafią do sprzedaży. Myślę, że jest w nich duchowa strawa dla całych pokoleń. Do tego dochodzą wydania obcych dzieł, wiele tłumaczeń; z pewnością co najmniej 40 tomów. Nie liczyłem ich. A w nich to, co moim zdaniem ważne i trwałe, co pomaga wyrażać naszego ducha. Dopiero potem, na trzecim miejscu umieściłbym moją własną twórczość jako pomoc dla naszej Wspólnoty i ludzi zainteresowanych jej duchem. A teraz o recepcji mojego pisarstwa. Przecież wiele moich książek zostało wydanych drukiem już po raz trzeci i czwarty. Jest w tej chwili może 20 dysertacji na mój temat, które powstają lub już się ukazały. We Francji i we Włoszech tłumaczy się prawie wszystko. Moje książki to nie jest „teologia fachowa”, dlatego też nieszczególnie nadają się na temat dysertacji. Moje prace prawdopodobnie dopiero wtedy zostaną rzeczywiście zrozumiane, kiedy poważnie przeanalizuje się Adrienne von Speyr. To jednak jest dziś nadal trudne, ponieważ jej spuścizna nie jest jeszcze dostępna. Nie nadeszła jeszcze odpowiednia pora.
Źródło: O moim dziele, s. 85-86.
— Słowo podsumowania jest konieczne, aby zburzyć wyobrażenie, jakobym we wspomnianych i innych ksiażkach odtwarzał po prostu własne pomysły. Wiekszość rzeczy, jakie napisałem, jest tłumaczeniem tego, co w sposób mniej bezpośredni, mniej „techniczny” zostało zamieszczone w potężnym dziele Adrienne von Speyr, które dostepne jest dopiero w części.
Źródło: O moim dziele, s. 75.
— To Adrienne von Speyr wskazała realizujacą się drogę od Ignacego do Jana i przez to położyła podwaliny pod większość tego, co zostało przeze mnie opublikowane od roku 1940. Jej dzieła i mojego nie da się oddzielić ani psychologicznie , ani filologicznie — dwie połowy całości, której centrum stanowi jedno założenie.
Żródło: O moim dziele, s. 64.
— Dlatego żadnemu teologowi nie wolno sobie wyobrażać, że własnym rozumem albo siłą wyobraźni może naśladować, czy nawet tylko godnie wielbić ostateczność Boga. Rzeczywistymi mistrzami w wysławianiu Boga swoim życiem pozostają dla niego święci. Dlatego możne on, teolog, jeszcze raz za Goethem konkludować:
„Kiedy na mistrzów spoglądam roboty,
To widzę, co im spełnić się udało.
Lecz gdy na własne patrzę lichoty,
Spostrzegam tylko, żem zrobił zbyt mało”.
(epigramat)
Tymi słowami Hans Urs von Baltasar wskazał również na Adrienne von Speyr w swoim podziękowaniu wygłoszonym w Inssbrucku 22 maja 1987 r. z okazji przyznania mu nagrody im. W. A. Mozarta.
Źródło: Guerriero E., Hans Urs von Balthasar. Monografia, tłum. M. Rodkiewicz, Kraków 2004.
— Mój wysiłek, bedzie polegał przede wszystkim na wpisaniu ich [wizji Adrienne] w tradycję Kościoła.
Źródło: Unser Auftrag, nieprzetłum. na j. polski.
— Wtedy również widać będzie, jak bardzo intuicje owej kobiety wpłynęły na moje ksiązki – Herz der Welt, Gottesfrage, Theologie der drei Tage i kilka innych to w swej istocie teologiczna transkrypcja tego, co przez nią zostało poznane bezpośrednio. Jest to stwierdzenie które dopiero później da się zweryfikować.
Źródło: O moim dziele, s. 76.
— Zstąpienie do piekieł powinno być szczególnie ważne właśnie dla ucznia św. Ignacego, ponieważ to tutaj urzeczywistnia się ostateczne posłuszeństwo Syna Bożego: konieczność szukania Boga tam, gdzie Go nie ma, gdzie Go być nie może: w kwintesencji grzechu świata. To należy do nauki o Trójcy Świętej, takiej mianowicie nauki, która obejmuje wszystko, co w niebie, na ziemi i pod ziemią. Jest to oczywiście wielka, nowa myśl pochodząca od Adrienne von Speyr.
Źródło: O moim dziele, s. 93.
— Przedmiotem doświadczeń mistycznych Adrienne von Speyr jest udzielona grzesznikowi i do głebi napełniająca pokorą łaska uczestniczenia w zastępczym cierpieniu Chrystusa za wielu.
Żródło: W pełni wiary, s. 64-55.
Tomas Stearns Eliot
(1888 – 1965, jeden z najwybitniejszych poetów XX wieku)
— O Komentarzu Adrienne von Speyr do Ewangelii św. Jana: książka von Speyr nie mieści się w żadnej znanej mi klasyfikacji. Poeta uważał, że jeśli tylko czytelnik nie zostanie przez lekturę tego dzieła zmiażdżony, to wyjdzie z niej umocniony i rozradowany zupełnie nowym doświadczeniem chrześcijańskiej wrażliwości.
Wojciech Giertych OP
(ur. 1951, Teolog Domu Papieskiego, wykładowca Angelicum)
— Autor Dziejów Apostolskich zanotował natchnione słowa św. Szczepana, który przygotowując się do męczeństwa , pełen Ducha Świętego zobaczył nad sobą „niebo otwarte” (Dz 7, 55-56). W tym sformułowaniu często odnajdywała siebie (…) szwajcarska lekarka z Bazylei, Adrienne von Speyr. (…) Dała Kościołowi świadectwo o otwartym niebie, wnikając w samo centrum misterium Boga, świadectwo służące tym, którzy szukają światła na drogach Bożych. Jej sformułowania często są ujęte inaczej, niż tradycyjnie zwykło się to czynić. Jednak nie zaprzeczają one Tradycji Kościoła, ale ukazują nowe aspekty wiary, które na pierwszy rzut oka zadziwiają teologów. (…) Zjednoczenie z duszą Chrystusa wprowadziło Adrienne również w świat modlitwy świętych. Bardzo żywo doświadczała ich wstawiennictwa i obcowania z nimi. W chwilach ekstazy ukazywali oni jej swe wewnętrzne przeżycia. Postawa wobec Boga i zgoda na działanie łaski w sobie bynajmniej nie była u każdego z nich identyczna. Święci mieli też swoje wady. Das Allerheiligenbuch (1966) jest niebywałym charyzmatycznym zapisem, w którym Adrienne daje portrety około dwustu pięćdziesięciu świętych, w tym apostołów, świętych starożytnego Kościoła, jak też współczesnych, ukazując zadziwiające bogactwo różnych postaw modlitewnych.
Źródło: Giertych W., Niezwykłe świadectwo Adrienne von Speyr.
Christoph Schönborn
(Ur. 1945, arcybiskup Wiednia, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego)
— Prawdziwie teologiczne poznanie rozbłyska wtedy, gdy prawda zbliża się nie tylko w pojęciach, lecz pozostaje wcielona łaską, uczyniona własną rzeczywistością życia, kiedy tajemnice wiary wyciskane są w nas, tak że prawda chwytana jest od jej wnętrza, a nie tylko pożądana zewnętrznie. O tym wewnętrznym oglądzie wiary, który sięga ponad wszystkie uczone teologie, świadczy dzieło Adrienne von Speyr, co do którego von Balthasar był przekonany, że zawdzięcza mu wszystko, co decydujące. Uważał nawet, że oba te dzieła są nierozerwalne.
Źródło: Słowo wstępne w: Ks. Anton Štrukelj, Teologia i świętość, przeł. ks. M. Jagodziński, Lublin 2010.
Patrick Carty
(Jeden z prelegentów sympozjum poświęconego mistyczce pt. Adrienne von Speyr und ihre kirchliche Sendung, członek Johannesgemeinschaft)
— Marie-Antoinette de Geuser (1889-1918), znana pod imieniem Consummata powiedziała pewnego dnia: «Chciałabym pozostawić na ziemi długą smugę ognia». Reakcja Adrienne: «Nie, nie, nie tak. Chciałabym, żeby nie pozostawić zupełnie niczego. Chciałabym absolutnie zniknąć, nie być nigdzie inaczej jak tylko wewnątrz fiat Matki, całkowicie anonimowo. Chciałabym tylko, żeby ludzie mogli przeze mnie trochę więcej odczuwać Boga». Ta wypowiedź o świętości musi zostać na nowo wstawiona w jej dzieło. Tym, co nas zajmuje, jest jej spojrzenie na sens jej życia: poprzez bycie tutaj trochę wyraźniejsze powinny stać się ślady Boga; ona sama nie chciała pozostawiać żadnego śladu.
Strona sukcesywnie uzupełniana o kolejne wypowiedzi.
Dzięki uprzejmości s. Garbieli Woźniak (dziękujemy!) możemy obejrzeć kilka świeżutkich zdjęć z Bazylei (listopad 2017 r.) związanych z Adrienne von Speyr.
Dom, w którym mieszkała Adrienne.
Ikonką zaznaczono okno jej pokoju.
Miejsce, gdzie prowadziła swój gabinet lekarski.
Grób Adrienne znajdujący się na cmentarzu Friedhof am Hörnli w Bazylei.
Na nagrobku widnieje napis: Adrienne Kaegi-von Speyr, ponieważ była ona żoną dwóch bazylejskich profesorów historii. Pierwsze małżeństwo z Emilem Dürrem zakończyło się wraz z jego tragiczną śmiercią w 1934 r., zaś dwa lata później poślubiła Wernera Kaegi (zm. w 1979 r.), następcę swojego pierwszego męża na stanowisku kierownika katedry historii Uniwersytetu w Bazylei.
Zajrzyj także do zakładki biografia.